Projekt zespołu mieszkaniowo-usługowego Młyn Maria obejmował remont dwóch niedziałających już młynów – Maria i Feniks, ich nadbudowę oraz rozbudowę kompleksu o plombę i zachodni łącznik. Głównym założeniem projektu było przywrócenie działalności od lat niszczejącego zabytku, dostosowanie obiektu do nowej funkcji i rewitalizacja terenów przyległych – zwrócenia Młyna Maria mieszkańcom Wrocławia.
Kompleks Młynów jest usytuowany na kanale Odry rozdzielającej Wyspy Piasek i Młyńską. Stanął w tym miejscu już w 1267 r., choć obecny kształt zespołu po odbudowie spowodowanej pożarem powstał wg projektu Fredricha Wilhelma Brunnerta w 1791-1792 r. Dzisiejszy kształt Młynów Maria nie różni się zasadniczo od projektu Brunnerta. W wyniku zniszczeń II wojny światowej, w miejscu oryginalnej wyższej kubatury powstał 3 kondygnacyjny łącznik frontowy, na którym na przełomie lat 60-tych i 70-tych pojawiło się charakterystyczne logo zespołu. To ujęcie Młynów (niski łącznik, logo) jest obrazem, który Wrocławianie utożsamiają z zabytkowością tego miejsca. Celem projektu było zachowanie tego obrazu i uhonorowanie wspomnienia. Obraz ten wzbogaciliśmy kameralnym, zielonym skwerem.
Sekwencję Wyspy Piasek i Młyńskiej dopełniają Wyspa Bielarska i Słodowa. Dzięki odtworzeniu przejścia bramowego i pomostu od zachodniej strony Wyspa Piasek i Młyńska zyskała kolejne połączenie piesze. Dodatkowo północno-zachodnią strefę działki ukształtowano w formie skarpy niwelującej różnicę poziomów terenu, kryjącą w sobie podziemny garaż oraz pełniącą funkcję otwartej przestrzeni publicznej dla Wrocławian. Na górnej platformie skarpy zasadzono drzewa, a schody wzbogacono o ławki z niską roślinnością – tak, aby widok na rzekę i kanał będący istotnym elementem założenia nie był przesłonięty.
Obiekt był trudnym wyzwaniem inżyniersko-konserwatorskim. Remontu obok budynków istniejących wymagały także kanały z istniejącą infrastrukturą (związaną z wcześniejszą funkcją obiektu) mocno nadwyrężoną przez czas i powódź z 1997 roku. Całość założenia znajdowała się pod ścisłą ochroną konserwatorską. Istniejące otwory okienne funkcjonujące w obiekcie młyńskim powiększono pozostawiając pierwotny otwór widocznym oraz różnicując stopień przezierności dodanego przeszklenia. Dzięki temu warunki doświetlenia mieszkań zostały poprawione, a oryginalna dyspozycja fasady zachowana.
Nadbudowę obiektu wraz z jego rozbudową o plombę oraz zachodni łącznik zrealizowano w odmiennym materiale – perforowanej blasze falistej złożonej z elementów stałych oraz sterowanych mechanicznie żaluzji okiennych. Różnica pomiędzy tym co nowoprojektowane a istniejące jest czytelna, a budynek w zależności od ilości światła, pogody czy temperatury zyskuje inną formę zależnie od ilości elementów otwartych czy zamkniętych.
