Witolda 3840 to kolejny przykład miejsca odzyskanego dla mieszkańców Wrocławia oraz dialogu z przedwojenną, poniemiecką tkanką miejską. Budynek został zbudowany w 1907 r. przy Werderstrasse jako siedziba Głównego Urzędu Celnego (Hauptzollamt Breslau), na terenie przyległym do dawnego portu miejskiego. Dwuczęściowa inwestycja obejmowała renowację oryginalnego budynku oraz budowę pawilonu mieszkalno-usługowego w strefie nadrzecznej. Wyrazista bryła części historycznej dominuje nad ulicą Księcia Witolda wysokością i fasadą oraz rytmicznymi rzędami wielkich okien, a także eklektycznym stylem i hybrydową konstrukcją. Charakterystyczne drewniane wieżyczki od strony rzeki miały nawiązywać do wcześniejszej drewnianej zabudowy portowej. Bryła budynku ma plan litery U, główne skrzydło od strony ulicy Księcia Witolda oraz dwa skrzydła boczne, zwieńczone wysokim dwuspadowym dachem, wyznaczające dziedziniec wewnętrzny. Sprawował on funkcje gospodarcze, także obecność rzeki wykorzystywano czysto utylitarnie. Ponieważ jednak wzdłuż Odry w coraz większym zakresie rozwija się życie miejskie – restauracje, promenady, ścieżki rowerowe – podjęliśmy decyzję o zmianie charakteru – z przedwojennego zaplecza nadrzecznego na wielkomiejski bulwar wpisujący się w istniejące w okolicy rozwiązania, rewitalizujące i aktywizujące nadbrzeże Odry. Nowo wybudowany pawilon z mieszkaniami i lokalami przewidzianymi na restauracje i kawiarnie w zakresie formalnym redukuje wysokość zabudowy drugiego planu, stwarza drugi, bardziej przystępny front od strony Odry, a prostota stylistyczna w założeniu realizuje nasz zamiar dyskretnej, lekkiej i eleganckiej obecności w tym historycznym miejscu. Dialog nie oznacza bowiem imitacji. Kameralna skala i prostota pawilonu „rozbraja” miejsce z hieratycznej dominacji budynku historycznego. W procesie renowacji oryginalnych elementów użyto wysokiej jakości materiałów, również elewacja frontowa, zwieńczona dwoma szczytami wykończonymi kamiennymi ślimacznicami – objęta była ścisłą ochroną konserwatora zabytków. Okna, witraże, płytki i polichromie poddane zostały renowacji, a jeśli było to konieczne – rekonstrukcji. Staraliśmy się uszanować styl tego miejsca, kontekst historyczny we Wrocławiu oznacza niemiecką przeszłość i niemieckie tradycje architektoniczne i założenia urbanistyczne.