Cechą charakterystyczną naszej architektury, jest budowanie każdego projektu w oparciu o konkretny kontekst przestrzenny, kulturowy, estetyczny, funkcjonalny. Efektem jest różnorodność przestrzenna i formalna, którą czysto technicznie można nazwać brakiem stylu. Kształtowanie formy pozostaje w tej sytuacji drugorzędne i jest pochodną innych poszukiwań. Paradoksalnie, najtrudniejsze bywa projektowanie w miejscu pozbawionym silnego kontekstu.
Większość naszych ważnych projektów powstaje we Wrocławiu. Wrocław, poprzez swoje bogatą tradycję architektoniczną, wpływa na naszą architekturę zarówno poprzez konkretny kontekst urbanistyczny jak i poprzez kształtowanie naszej świadomości. Problemem naszego pokolenia jest brak ciągłości przekazywania doświadczenia zawodowego, dlatego Miasto jest naszą szkołą. Architektura Wrocławia ma swoje unikalne cechy, również w najnowszej historii. Cechy te są punktem odniesienia dla naszych działań. Dużą część naszej aktywności to ‘zszywanie’ przestrzeni zaprojektowanych przez naszych poprzedników a bogata przeszłość tych miejsc stanowi dla nas źródło inspiracji przy poszukiwaniu właściwych rozwiązań.
Różnorodność u podstaw projektowania skutkuje różnorodnością formy architektonicznej, wyrastającej raczej z określonego kontekstu niż wstępnych założeń. Przy braku charakterystycznego ‘katalogu’ form architektonicznych wzrasta znaczenie detalu budowlanego – opracowywanego indywidualnie dla każdego projektu. Detal staje się językiem porozumienia z odbiorcami architektury.
Z czasem detale kolejnych obiektów stają się bardziej dopracowane, świadome i wyrafinowane. Praca projektowa nad detalem trwa aż do zakończenia realizacji obiektu i czasem przybiera postać konfrontacji wszystkich podmiotów procesu realizacyjnego, zmuszając wszystkich do twórczego wysiłku w oparciu o wiedzę, doświadczenie i umiejętności oraz do ciągłej weryfikacji wstępnych założeń projektowych. W konsekwencji wykonawca staje się współautorem powstałego obiektu.
Proces projektowania jest procesem rozwiązywania problemów funkcjonalnych, formalno-prawnych, urbanistycznych, społecznych nie procesem poszukiwań formalnych. Dla właściwego rozwiązania problemu istotne jest poprawne jego zdefiniowanie. W takiej sytuacji nie do przecenienia jest kontakt z adresatem architektury i bezpośrednim klientem, który w niektórych sytuacjach staje się równoprawnym partnerem procesu projektowania. Kompromis będący efektem takiego działania czasem różni się od naszych oczekiwań, ale skutkuje zaufaniem klienta, który z nami zostaje przy swoich kolejnych inwestycjach. Skłonność do kompromisu i umiejętność dyskusji są jednymi z podstawowych cech architekta (są wpisane sposób uprawiania zawodu architekta). Brak porozumienia z klientem/inwestorem/użytkownikiem/ uniemożliwia, naszym zdaniem, projektowanie dobrej architektury – nie ma ‘dobrej’ architektury ze ‘złym’ klientem. Aktywny udział w całym procesie jest sprawdzianem umiejętności architekta i daje gwarancje zachowania pomysłów projektowych i gwarancje jakości gotowego ‘produktu’.
Budowa jest prawdziwą weryfikacją wszelkich koncepcji przestrzennych – nie ma architektury bez ‘budowania’. Zawód architekta może być powołaniem – bez realizacji staje się tylko ‘wykształceniem’. Budowa, ze swoimi atrybutami: błotem, pyłem, świeżym betonem w wykopie, zapachem farb antykorozyjnych i spawania jest niezwykłym i fascynującym światem. W swoim działaniu staramy się unikać tematów teoretycznych i skupiamy się na projektach dających możliwość realizacji.